Ik ga je een geheim vertellen, maar je moet me beloven dat je het aan niemand doorvertelt. Ik heb echt een kutjeugd gehad. Waardeloos gewoon, en ik zal je zeggen waarom. Er was helemaal niks mis mee, helemaal niks. Geen vitaminegebrek, geen sandalen, geen jeugddetentie, geen dronken pa, geen galerijflat, geen stiefmoeder, geen bijbelklas, geen broekriem. Niks, niks, helemaal niks. Geen één keer blijven zitten, goed in tafeltennis, een parkiet, Hielke en Sietse Klinkhamer, op vakantie naar Oostenrijk.

Why I Sing The Blues, dat vroeg B.B. King zich geregeld af, maar die had tenminste recht van spreken. Stikjaloers was ik op die mooie donkere man met zijn schitterende stem en unieke gitaarstijl. Overdag katoen plukken en dan in de avonduren nog even de gouden standaard voor bluesgitaar nader uitwerken. Herkenbaar uit duizenden, geen woord teveel, altijd spelend alsof het zijn laatste keer was. Natuurlijk zingt hij de blues, hij kan niet anders. Nogmaals bedankt, B.B.

Maar mijn bewondering voor ‘The King’ en mijn topjeugd ten spijt, waar komt die blues vandaan? Wat is dat toch? Die blauwe rook, die kramp in je maag, die pijn aan je poten, die zorgen aan je kop, dat happen naar lucht, dat lawaai, dat gelul, die verwarring, die drift, die zucht, die gekte, de leegte, de rust, het hout, de snaren, de toon, de stilte, je stem, het verhaal, de muziek. Het onvermijdelijke, die schoonheid. Dat gevoel, waarom?

Omdat er koeien in de wei staan/Omdat de vogels willen zingen/Omdat het vroeg of laat voorbij moet gaan/Omdat het zijn zo van die dingen/Omdat sorry is begraven/Omdat protest geen enkele zin heeft/Omdat ik al zo vaak ben verslagen/Omdat verliezen aan mijn kont kleeft.

Omdat een papegaai lawaai maakt/Omdat een haas van niets weet/Omdat een rat het zinkend schip verlaat/Omdat een krokodil je opvreet/Omdat het leven geen genade kent/Omdat ik langzaam naar de kloten ga/Omdat ik allang al ben vergeten wie ik ben/Omdat ik ben, maar niet besta.

Omdat we nooit meer nog eens samen mogen zijn/Omdat ik nog altijd denk aan jou/Omdat ik sterf, omdat ik doodga van de pijn/Omdat ik zoveel van je hou.

Terwijl de vogels blijven zingen/Terwijl er koeien in de wei staan/Omdat het zijn zo van die dingen/Omdat het vroeg of laat voorbij moet gaan.

Ik geef de blues de schuld van alles, het bovenstaande lied heet Omdat. Ik heb het zelf geschreven en verschijnt medio 2028 op cd, maar daarover meer een andere keer. Een optreden van Bas de Haan is supergezellig.

Ik zie je als ik je zie.