Op dit moment liggen rechts van mij in mijn bureaukastje tweëentwintig willekeurige cd’s. Ik ga er tien uitlichten en van elk album geef ik je een titel. Op die manier heb je straks een speellijst van tien nummers. Jeetje, nog nooit eerder vertoond dit. Voor het gemak ga ik ervan uit dat alles nieuw voor je is. Eigenlijk een belediging, maar misschien zit er toch iets tussen wat je niet kent of vergeten was. Ik hoop het, dat zou ik leuk vinden.

01) Harry Sacksioni, 3 Originals: Een verzamel-cd met vier van zijn vroegere albums. Ik zeg niet dat de eerste plaat van Harry Sacksioni, getiteld Gitaar zijn beste is, maar begin toch maar bij het begin. Het eerste nummer op die plaat heet Elixer. Je kunt dat nummer je hele leven dagelijks tien keer achter elkaar draaien. Verveelt nooit. Verplichte kost voor gitaristen trouwens.

02) Tom Waits, Closing Time: Ik weet niet waarom ik slechts een cd van Tom Waits in huis heb, altijd als ik hem hoor vind ik het goed. Volgens mij was dit zijn debuutalbum, luister naar Ol’55, echt een lekker nummer.

03) The Ry Cooder Anthology, The UFO Has Landed: Huur ’s morgens vroeg een compleet strand af. Plaats op elke tien meter een paar boxen, ga op je handdoekje liggen, kijk naar de zee en wacht tot de zon opkomt. Draai Parish, Texas van Ry Cooder.

04) J.J. Cale, Collected 3 CD-60 tracks: In elkaar geflanste verzamel-cd, draai liever zijn albums afzonderlijk. J.J. Cale leert je dat je niet overdreven hoeft te zingen, J.J. leert je dat je niet overdreven gitaar hoeft te spelen, J.J. Cale leert je dat je niet bij elke tekst overdreven diep hoeft te graven. J.J. Cale leert je dat je niet overdreven op zoek hoeft te gaan naar een overdreven einde. Gewoon stoppen als je klaar bent of langzaam wegdraaien. Doe maar Magnolia.

05) Famous Classics, Vol I: Zo’n cd met klassieke muziek die je gratis meekrijgt bij een wijnpakket, maar deze is ooit meegeleverd met een doucheset van Nivea. Toch handig gebleken, ik ben niet opgegroeid met klassieke muziek, mijn muzikale kennis zit op dat gebied vol met gaten. Beethoven, Brahms, Tchaikovsky, Grieg, Chopin, Mozart, Vivaldi en Bach, dat waren ze toch?. Maar wacht even: luister naar Ludwig van Beethoven’s Piano Sonata no. 14 in C sharp minor, opus 27 no. 2 “Moonlight” (adagio sostenuto). Je gaat kapot, schitterend gewoon.

06) The Subdudes, The Subdudes: Een band uit New Orleans met heerlijk gitaarwerk, creatief slagwerk en zang met ziel. Ze spelen een vindingrijke coverversie van Big Chief. Hun zanger/gitarist heet Tommy Malone, ik lees net dat hij ook bij The Blues Brothers heeft gespeeld, nooit geweten.

07) André Hazes, 25 Jaar Het Allerbeste Van Hazes: Tjonge, alweer een verzamel-cd. Ik ben André Hazes pas heel laat gaan waarderen, ik had in de eerste instantie niks in de gaten. Soms heb je een duwtje nodig of een moment van verlichting. Het was op een maandagmiddag ergens in het voorjaar van 2005. Ik werkte me het schompes op de Nieuwezijdse Voorburgwal slepend met kratten en bierfusten, ik hoorde Kleine Jongen vanaf een steiger verderop. ‘Shit, wat goed eigenlijk’, dacht ik.

08) Crosby, Stills, Nash & Young, Deja Vu: Gekocht in een fase waarin ik wekelijks cd’s insloeg, meestal in de aktie 2 voor 40,- bij een platenzaak aan het begin van de Kalverstraat. Ik stel voor dat je voor Almost Cut My Hair kiest, met een vleugje wanhoop gezongen door David Crosby en met gitaarwerk zoals alleen Neil Young dat kan. Tenminste, schiet mij maar lek als het Neil Young niet is met zijn knijpende en krampachtige licks.

09) Led Zeppelin, Led Zeppelin III: Ik heb al eerder vermeld hoe ik over Led Zeppelin denk en voor een uitvoerige beschrijving van het nummer Since I’ve Been Loving You verwijs ik je naar mijn bericht geplaatst op 21 maart 2018. Voor deze gelegenheid adviseer ik Celebration Day, hoewel niet echt feestmuziek. Standaardreactie: ‘Kan die herrie wat zachter?’ of ‘Heb je niks anders?’ Gelukkig geef ik nooit een feestje. Led Zeppelin rules.

10) Robert Johnson, The Complete Recordings: Van alle grootheden die op 27-jarige leeftijd moesten overlijden was Robert Johnson misschien wel de grootste. Appels met peren vergelijken, maar groter dan Jim Morrisson, Kurt Cobain of Amy Whinehouse. Ik twijfel nog over Jimi Hendrix. Hellhound On My Trail, ik snap helemaal niks van dat nummer. Superzang, supergitaar, supergeluid, Zelfs het gekras en gekraak klinken mooi.

Voor de goede orde alles op een rijtje:

01. Elixer-Harry Sacksioni
02. Ol’55-Tom Waits
03. Parish, Texas-Ry Cooder
04. Magnolia-J.J. Cale
05. Piano Sonata no. 14 in C sharp minor, opus 27 no. 2-Beethoven
06. Big Chief-The Subdudes
07. Almost Cut My Hair-Crosby, Stills, Nash & Young
08. Kleine Jongen-André Hazes
09. Celebration Day-Led Zeppelin
10. Hellhound On My Trail-Robert Johnson

Veel luisterplezier, ik zie je als ik zie.

Bas

Trouwens,heb jij ook een lukrake top 5 of top 10 voor mij? Een mailtje of sms-bericht waardeer ik altijd, er is nog zoveel goede muziek.

Ik ga je een geheim vertellen, maar je moet me beloven dat je het aan niemand doorvertelt. Ik heb echt een kutjeugd gehad. Waardeloos gewoon, en ik zal je zeggen waarom. Er was helemaal niks mis mee, helemaal niks. Geen vitaminegebrek, geen sandalen, geen jeugddetentie, geen dronken pa, geen galerijflat, geen stiefmoeder, geen bijbelklas, geen broekriem. Niks, niks, helemaal niks. Geen één keer blijven zitten, goed in tafeltennis, een parkiet, Hielke en Sietse Klinkhamer, op vakantie naar Oostenrijk.

Why I Sing The Blues, dat vroeg B.B. King zich geregeld af, maar die had tenminste recht van spreken. Stikjaloers was ik op die mooie donkere man met zijn schitterende stem en unieke gitaarstijl. Overdag katoen plukken en dan in de avonduren nog even de gouden standaard voor bluesgitaar nader uitwerken. Herkenbaar uit duizenden, geen woord teveel, altijd spelend alsof het zijn laatste keer was. Natuurlijk zingt hij de blues, hij kan niet anders. Nogmaals bedankt, B.B.

Maar mijn bewondering voor ‘The King’ en mijn topjeugd ten spijt, waar komt die blues vandaan? Wat is dat toch? Die blauwe rook, die kramp in je maag, die pijn aan je poten, die zorgen aan je kop, dat happen naar lucht, dat lawaai, dat gelul, die verwarring, die drift, die zucht, die gekte, de leegte, de rust, het hout, de snaren, de toon, de stilte, je stem, het verhaal, de muziek. Het onvermijdelijke, die schoonheid. Dat gevoel, waarom?

Omdat er koeien in de wei staan/Omdat de vogels willen zingen/Omdat het vroeg of laat voorbij moet gaan/Omdat het zijn zo van die dingen/Omdat sorry is begraven/Omdat protest geen enkele zin heeft/Omdat ik al zo vaak ben verslagen/Omdat verliezen aan mijn kont kleeft.

Omdat een papegaai lawaai maakt/Omdat een haas van niets weet/Omdat een rat het zinkend schip verlaat/Omdat een krokodil je opvreet/Omdat het leven geen genade kent/Omdat ik langzaam naar de kloten ga/Omdat ik allang al ben vergeten wie ik ben/Omdat ik ben, maar niet besta.

Omdat we nooit meer nog eens samen mogen zijn/Omdat ik nog altijd denk aan jou/Omdat ik sterf, omdat ik doodga van de pijn/Omdat ik zoveel van je hou.

Terwijl de vogels blijven zingen/Terwijl er koeien in de wei staan/Omdat het zijn zo van die dingen/Omdat het vroeg of laat voorbij moet gaan.

Ik geef de blues de schuld van alles, het bovenstaande lied heet Omdat. Ik heb het zelf geschreven en verschijnt medio 2028 op cd, maar daarover meer een andere keer. Een optreden van Bas de Haan is supergezellig.

Ik zie je als ik je zie.